The World Is Not Enough
„ Na świat patrzymy poprzez uczucia —
— krzyk rozsądku więźne w krtani rozumu. „
Psychika — to lustro, w którym zobaczylibyśmy SIEBIE, gdyby nie zabrudzał go świat naszych lęków i fatalnych przeinaczeń rzeczywistości, stymulowanych niekontrolowanymi reakcjami emocjonalnymi. Istotnie, bardzo trudno zauważyć, że czynnikiem, który w sposób trudny do oszacowania zakłóca wizję i fonię naszego odbioru świata, jesteśmy my sami. Co więcej, można powiedzieć, choć zabrzmi to w pierwszej chwili pewno dość głupio, że jesteśmy jak telewizor, który choć świadom jest swej zasobności w programy, nie jest w stanie o nich decydować, wszak pilot, skądinąd wchodzący w skład kompletu, jest poza naszym zasięgiem. Potrzebny jest ktoś, a tak naprawdę spora grupa ludzi, która posłuży się tym pilotem i pomoże przeprowadzić nam przegląd swego wnętrza, przybliżając nas tym samym do zgłębienia prawdy o sobie samym. Nasza jaźń pozostaje w cieniu niepewnych domysłów, ujawniając swe tajemnice podczas kontaktów z innymi osobami, które niejako pozwalają nam wykreować siebie, z morza potencjalnych kształtów wybrać te odpowiadające naszej wizji świata i naszej w nim roli i pasujące do preinstalowanych, ogólnych zarysów naszej osobowości.
„ Idealna literatura — której każde słowo
zostało położone na wadze sumienia. „
Konstatacja, że to pięknie, iż tak różnimy się między sobą, staje się udziałem chyba każdego z nas, w odpowiednim momencie żywota. Zdobyte uprzednio doświadczenie dopowiada, że człowiek jest zdolny w temacie, który go wyróżnia spośród innych, dojść do mistrzostwa. Niestety, tuż za rogiem tej nowej ulicy poznania, czają się dwa nieubłagane pytania. Czy każdy może być w czymś najlepszy? Czy i ja to coś odnajdę?
„ Ktoś mi kiedyś powiedział, że lepiej spod
przymrużonych powiek nieco lękliwie spoglądać
w przyszłość, aniżeli z szeroko otwartymi
oczami, śmiało oglądać się za siebie, w przeszłość. „
Tak jak zapewne i Ty byś postąpił, obruszyłem się może trochę na zapas, jeszcze nie wiedząc, czy naprawdę właśnie tak to odbieram.
Mijały wszelako lata, niektóre z nich pozostawiały wrażenie, jakby trwały nie rok wcale, a co najmniej trzy lata. Inne przeciwnie — z trudem przypominałem sobie jakiekolwiek wydarzenia osadzone w tamtym konkretnym czasie. Stale otaczali mnie ludzie; lecz raczej tak, jak na ulicy — gdy owszem, tłum niemały, ale ludzie jedynie mnie mijają, czasami może potrącają, ale i to zazwyczaj niechcący. Czasami czułem się wręcz tak, jakbym w jakiś niepojęty sposób dostał się do jakiegoś filmu — zamiast być jego widzem, stając się jednym z jego bohaterów. Przy czym, bohaterem-nieudacznikiem, pomyłkowo zwerbowanym do obsady.
I tak obijając się o te wszystkie dni życia, napotykając na swej drodze rozliczne przeszkody, bariery czasem tak wielkie, iż nawet obejść je było nieludzko trudno, napotykając nieliczne okruchy życzliwości ze strony bliźniego, znalazłem w stercie papierzysk tę małą karteczkę. „… lepiej spod przymrużonych powiek …”; nawet nie poczułem łzy toczącej się po policzku; tyle lat minęło, a tamte proste słowa wciąż tak aktualne, teraz już nie mam co do tego żadnych wątpliwości. To żaden heroizm rozpamiętywać dni przeszłe, podsycać dumę tymi wspaniałymi, wielkodusznie przymykać oko na tamte (chyba nieliczne, prawda?!) życiowe wpadki i niepowodzenia. Ileż odwagi trzeba, by choć lękliwie zerknąć w drugą stronę, spróbować objąć planami nie dzisiejsze popołudnie, przy ciepłej herbatce, ale całe lata naprzód. Wykrzesać z siebie choć tę odrobinę męstwa, by podjąć próbę ich realizacji, by później — po latach — owszem, spojrzeć ponownie wstecz, ale już z jakże odmiennej perspektywy. I tak jest niewątpliwie lepiej…
